Ισραηλινά ελικόπτερα, πράσινη ανάπτυξη και εξτρεμισμός...... του Δημήτρη Κοδέλα

Τρία γεγονότα με ιδιαίτερη σημασία έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες και αφορούν την Πελοπόννησο και το νομό μας. Επιβεβαιώνουν την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση (ή αλλιώς υποτέλεια στις επιθυμίες των ΗΠΑ), την απάτη της «Πράσινης Ανάπτυξης» που δεν είναι ούτε «Πράσινη» ούτε «Ανάπτυξη» και δείχνουν φανερά το άγχος μήπως και ο λαός αντιδράσει.

Το ένα είναι η πραγματοποίηση από 11 έως τις 14 του Οκτώβρη κοινής ελληνοϊσραηλινής εκπαιδευτικής άσκησης στην Πελοπόννησο µε ελικόπτερα από Ελλάδα και Ισραήλ. Η χώρα μας σε συνεργασία με ένα φασιστικό κράτος, το οποίο είναι καταδικασμένο στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για τα εγκλήματα που διαπράττει, πραγματοποιεί κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Κι αυτό γίνεται μερικές βδομάδες αφού βυθίστηκε στο αίμα η αποστολή «Στόλος της Ελευθερίας» γνωρίζοντας ο Νετανιάχου τη διεθνή κατακραυγή, και λίγους μήνες από τους τελευταίους βομβαρδισμούς της Γάζας. Στα αυτιά του Γεωργίου Παπανδρέου ίσως η διεθνής κατακραυγή καθώς και η κραυγή απόγνωσης χιλιάδων Παλαιστινίων και Λιβανέζων να περνάει απαρατήρητη, καθώς πιο ισχυρή είναι η φωνή του αμερικάνου πρέσβη. 

Η ουσία είναι πως στην χώρα μας, και πιο συγκεκριμένα λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας, εκπαιδεύτηκαν ισραηλινοί στρατιώτες ώστε να είναι πιο έτοιμοι για τις επόμενες δολοφονικές αποστολές τους. Και κάθε πολίτης της χώρας μας, και ειδικά της Περιφέρειάς μας, δε μπορεί παρά να νιώθει ντροπή, γιατί η «ελληνική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί, δυστυχώς, να κινείται στον στενό κύκλο των μικροϋπολογισμών

και του μικροψυχισμού.» όπως ανέφερε σε άρθρο του ο Νασίμ Αλάτρας (Ελευθεροτυπία 17/08/2010)  που πρόσφατα φιλοξενήθηκε στον Κοινωνικό χώρο«ΔονΚιχώτης» (http://donquixoteargos.blogspot.com/).

 Τις ίδιες μέρες στο Ναύπλιο πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Γ. Μανιάτη Διάσκεψη Υπουργών Ενέργειας του Οργανισμού Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου (ΟΣΕΠ) με κύριο θέμα την Πράσινη Ανάπτυξη. Αν υπήρξε κάποιος έντιμος προσκεκλημένος, με ενδιαφέρον για το περιβάλλον, σίγουρα θα αναρωτιόταν γιατί στις πόλεις του Άργους και του Ναυπλίου δεν υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Θα απορούσε όταν θα έβλεπε τα άδεια βαγόνια ενός τραίνου με λιγοστά δρομολόγια, ύστερα από πέντε χρόνια απουσίας λόγω …έργων και υπό ιδιωτικοποίηση. Η απορία του θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν μάθαινε ότι για να βελτιωθούν 7 χλμ οδικού δικτύου (Δερβενάκια) θα δοθούν 28 εκ. ευρώ, περίπου τα μισά από όσα δαπανήθηκαν για την ανακαίνιση της γραμμής του τραίνου από την Κόρινθο ως την Καλαμάτα. Θα αναρωτιόταν γιατί κανείς δεν πίνει νερό από τη βρύση του. Φυσικά, αν κάποιος παρακολουθούσε πιο στενά τις ενέργειες του ΥΠΕΚΑ και είχε ενημερωθεί για την χαρακτηριστική επένδυση του Κατάρ στον Αστακό με στόχο να φτιαχτεί μονάδα ηλεκτροπαραγωγής από το επικίνδυνο LPG (μοναδική στην Ευρώπη ίσως και στον κόσμο), τότε θα καταλάβαινε ότι η «Πράσινη Ανάπτυξη» μόνο ψευδεπίγραφη είναι. Θα μπορούσε ακριβέστερα να ονομαστεί «Πράσινες business», που συνήθως είναι κρατικά επιδοτούμενες με τα λεφτά του φορολογούμενου και των αυξήσεων που θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Το τρίτο νέο ήταν ότι στο Συμβούλιο της Ευρώπης η βουλευτής κ. Έλσα Παπαδημητρίου υπερψήφισε ψήφισμα για την «καταπολέμηση του εξτρεμισμού». Στο ψήφισμα αναφέρεται ότι η οικονομική κρίση φέρνοντας φτώχεια και ανεργία μπορεί να «επιδεινώσει στην παρούσα φάση την αναβίωση των εξτρεμιστικών κινημάτων.» Όπου σαν εξτρεμισμός περιγράφεται: «Αναφερόμαστε, κυρίως, στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης (…) ή για διαδηλώσεις και αναταραχές που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αρκετών εβδομάδων το 2009.». Προφανώς το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον κυβερνητικό εξτρεμισμό του μνημονίου και της κατάργησης κάθε φύσης δικαιωμάτων, με την κατάλυση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας. Και μαζί με το Συμβούλιο της Ευρώπης όλα αυτά δεν τα είδε ούτε η βουλευτής μας. Και η αλήθεια είναι ότι την κατανοούμε. Νιώθει και η ίδια ότι το βογκητό της κοινωνίας μπορεί να γίνει αντίσταση, βλέπει ότι όπου και να πάνε οι εκπρόσωποι του δικομματισμού γιουχάρονται και αποδοκιμάζονται. Άρα δικαίως κοιτάνε πώς να φυλαχτούνε.

Το ζήτημα είναι πώς οι ανησυχίες του ΔΝΤ, της τρόικας, της κυβέρνησης, των αγορών για ενδεχόμενες αντιδράσεις στις άγριες και αδιέξοδες πολιτικές τους θα επιβεβαιωθούν. Πώς δηλαδή ο φόβος και η ανασφάλεια θα μεταφερθούν από τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, στους κυβερνώντες. Πώς θα υπάρξει ένα μέτωπο ελπίδας, αντίστασης, δημιουργίας που θα σαρώσει τις χρεοκοπημένες πολιτικές τους, τα κόμματά, το σύστημά τους.

Σωτήρης Γεωργόπουλος

Δημήτρης Π. Κοδέλας